Ouders moeten hun kinderen voortdurend door nieuwe ervaringen en omgevingen loodsen. Vaak gaat het daarbij ook om verhuizingen of een nieuwe school.
Franzi, moeder van twee jongens, verhuisde met haar gezin van Frankrijk naar Australië om daar een nieuw leven te beginnen. Dat betekende een nieuw land, een nieuwe school en een andere taal.
“Als je in het leven echt iets wilt, dan kun je dat voor elkaar krijgen”, zegt Franzi. Ze voegt hier aan toe dat dit een mantra is die zij en haar zoon altijd naleven.
Franzi besefte dat ze de aanpassing van haar zoons moest plannen. Dat gold met name voor Kian, die 11 jaar was en bilaterale cochleaire implantaten heeft. Dit is wat Franzi heeft geleerd van haar ervaring.
Overstap naar een nieuwe taal
Voor een geleidelijke overstap naar een nieuwe taal schreef Franzi haar zoon Kian in op een Franse internationale school in Sydney. Door de taalbarrière zo klein mogelijk te maken kon ze achterstanden op school voorkomen en de overstap soepeler maken.
Vooraf begeleiding zoeken
Overleg met Kians steundocent in Frankrijk was essentieel. Deze gaf richtlijnen en waardevolle tips om te delen met Kians nieuwe school en een soepele overstap te waarborgen. Denk onder meer aan specifieke informatie om Kian in de klas te helpen, met bijvoorbeeld zijn zitplek in de klas, het dragen van de Cochlear™ Wireless Mini Microphone 2 en het vooraf opstellen van een leerplan.
Omarm extra activiteiten
Buitenschoolse activiteiten hebben veel voordelen voor kinderen met gehoorverlies. Ze zijn er om zich te kunnen uitleven buiten het klaslokaal en bieden kansen voor nieuwe sociale interacties en vriendschappen. Kian wilde leren surfen om nog beter te integreren in het leven in Australië.
Franzi en de leraar “bespraken een plan om ervoor te zorgen dat Kian eerst de instructies op het strand goed kon horen, om vervolgens zijn geluidsprocessors uit te doen en ze aan de leraar te geven voordat hij de branding inging. Hij draagt ze liever niet in het water, hij geeft de voorkeur aan de stilte boven het geluid van de golven.”
Zich aansluiten bij een voetbalteam was een andere grote stap voor Kian. Ondanks dat hij nog maar weinig Engels sprak, blonk Kian uit in deze sport en kon hij tegelijkertijd zijn taalvaardigheden verbeteren.
“Ik ben zo trots op hem. Hij gaat er zelfstandig heen met zijn rugzak en zijn voetbalschoenen. Hij heeft nieuwe vriendjes in het team”, vertelt Franzi.
Onafhankelijkheid cultiveren
Binnen een paar maanden na de verhuizing was Kian al ingeburgerd. Hij gaat zelf met de bus naar school, haalt goede cijfers en is geselecteerd voor een geavanceerd voetbalteam. Het was essentieel zijn zelfstandigheid aan te moedigen, zegt Franzi, die Kians positieve houding en strijdlustige aard bewondert.
En wat zegt Kian tegen anderen? “Maak je geen zorgen en wees niet bang. Ik heb meteen veel vrienden gemaakt. Niemand heeft me ooit uitgelachen vanwege mijn implantaten. Ze waren alleen maar nieuwsgierig en wilden weten hoe ze werkten. Dus dat heb ik ze uitgelegd.”
