Ik ben Jessica en draag sinds februari 2015 een Nucleus® 6-systeem.
Toen ik voor het eerst plotsdoof werd op 27-jarige leeftijd in 1995 snapte ik niet wat er gebeurde. Ik werd ’s nachts wakker, liep naar het toilet en wankelde nogal. Ik had ook niet direct door dat er iets met mijn gehoor aan de hand was. De volgende ochtend naar de huisarts en ben doorverwezen naar een NKO-arts. Alleen duurt het altijd even voordat zo’n afspraak ook daadwerkelijk plaatsvindt. Een paar weken later werd mijn gehoor getest en daar kwam uit dat ik rechts inderdaad minder kon horen. Ik kreeg toen ook voor het eerst te maken met tinnitus. Na zelfs een ziekenhuisopname van 1 week waarbij mijn bloed werd gespoeld, zonder resultaat overigens, kwam de mededeling: “leer er maar mee leven”.
Ondanks dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is leer je er toch mee leven. Ik heb toen ook een hoorapparaat gehad. Een Cross-toestel, maar in 1995 was dit nog zonder Bluetooth en dus met een stroomkabel(tje) welke ik onder mijn haren kon dragen. Het geluid rechts kwam dan links binnen. Wat een vreselijk ding vond ik het. Uiteindelijk is het ergens in een kast beland.
Dubbele pech
In 2014 trof hetzelfde lot mij een tweede keer. Ook weer ’s nachts. Ik werd wakker en liep naar het toilet. Ook weer een beetje duizelig, maar voelde meer als slaapdronken. Toen ik de knop van het toilet indrukte hoorde ik het spoelwater niet lopen. Nog maar een keer, nee. Niets. Het was stil, helemaal stil. Nou ja, op de tinnitus na dan. Ik liep terug naar mijn bed en begon te huilen. Mijn vriend werd wakker en begon te praten. Maar ik hoorde niets. Hij deed het licht aan en ik zag dat hij tegen mij praatte, maar ik hoorde hem niet. Pen en papier erbij: “huisarts bellen”. Ja, knikte ik. Diezelfde nacht kreeg ik direct een Prednison-kuur en de volgende ochtend direct een afspraak bij een NKO-arts. Na het gehooronderzoek kwam de uitslag. 10% restgehoor had ik nog. Mijn wereld stortte in. De dag erna kon ik gelukkig ook naar het Audiologisch Instituut. Ik heb daar maatschappelijke begeleiding gehad. Misschien dankzij de Prednison kon ik uiteindelijk nog wel iets horen met een hoorapparaat. Gelukkig kon ik met diverse aanpassingen mijn werk weer oppakken.
Een gokje
De audioloog in het Audiologisch Instituut had gelukkig ervaring met CI’s. Hij werkte voorheen bij het CI-team in Eindhoven en zijn vrouw had een CI.
Dus ook de weg naar het UMC Utrecht bewandeld. En uiteindelijk kwam er groen licht voor een CI. Op vrijdag 13 februari 2015 werd ik geopereerd. Tegen het advies in van de audioloog koos ik voor plaatsing van de CI op mijn inmiddels 20 jaar dove oor rechts. Een gokje, dat wel. Maar het werd goedgekeurd. Op 16 maart 2015 werd de CI voor het eerst aangezet. In het begin een paar piepjes en toen steeds harder en harder. Een week later bij de 2e instelling werden de elektrodes harder gezet en bij de logopediste bleek dus dat ik weer kon horen met mijn dove oor.
Ik ‘hoor’ er weer bij
Wat ben ik nog steeds blij met mijn CI. Natuurlijk klinkt het horen anders als ik daarvoor altijd gedaan heb. Maar ik hoor weer. Niet alles, maar dankzij mijn CI heb ik mijn baan kunnen behouden. Tot aan oktober 2018. Het bedrijf waarvoor ik werkte is overgegaan in een ander bedrijf en ben daardoor boventallig verklaard. Ik moet straks op zoek naar nieuw werk. Dit zal denk ik een flinke uitdaging worden. Zelf merk ik op de dag niet eens meer dat ik een CI draag. Alleen als hij piept als ik de batterij moet vervangen. En bij het ’s ochtends op zetten en ’s avonds af doen. En ja, soms zijn er van die dagen dat ik verdrietig ben om alles wat mij is overkomen. Maar het heeft mij ook veel gebracht, waaronder een warme vriendenclub van mede CI-gebruikers en Cochlear Family.
