Toen de inmiddels vierentwintigjarige Mahrukh nog een kind was, wilde ze arts worden, maar ze dacht dat dit niet mogelijk zou zijn vanwege haar gehoorverlies. Zonder rolmodellen wist ze niet dat het een bereikbaar doel was.
Dankzij de aanmoediging van haar familie en leerkrachten, realiseerde ze zich dat ze geneeskunde kon studeren.
“Ik had het gevoel dat ik eindelijk de verandering kon zijn die ik in de wereld wilde zien en dat ik een stempel van goedheid kon nalaten, vooral goedheid voor de mensen die vaak buitengesloten worden in de maatschappij”, zegt Mahrukh.
Nadat ze haar cochleaire implantaten ontving op zeven- en tienjarige leeftijd, en opgroeide in Dubai, voltooide Mahrukh haar bacheloropleiding in Dubai volgens een hoog academische norm.
Ze besloot geneeskunde te gaan studeren in India, wat nog een hindernis opleverde: ze sprak geen Hindi.
“Ik sprak alleen Engels nadat de arts mijn ouders vertelde om mij eentalig op te voeden, omdat twee of meer talen mijn ontwikkeling in de weg zouden kunnen staan”, verklaart ze.
“Uit later onderzoek bleek dit een mythe te zijn, en veel jonge gebruikers van cochleaire implantaten zijn meertalig opgevoed, maar mij hebben ze nooit geleerd om mijn moedertaal, Hindi, te spreken.”
Mahrukh deelt haar verhaal als onderdeel van de Cochlear Foundation en het Alles is mogelijk-programma van het Malala Fund. In het programma kunnen kinderen en jonge mensen met gehoorverlies hun ervaringen en het belang van vroegtijdige toegang tot hoorzorg en -ondersteuning delen.
Mahrukh wil anderen inspireren om een carrière in de geneeskunde (of wat ze ook willen) na te streven, zonder dat ze hun gehoorverlies als obstakel zien.
“De eerste keer dat ik me realiseerde dat ik arts kon worden, was toen mijn moeder terugkwam van een ouderavond en met mijn scheikundeleraar had gepraat. Ze vertelde me dat mijn scheikundeleraar had gesuggereerd om een carrière in de wetenschappen te overwegen, omdat mijn kritisch denkvermogen goed samenging met mijn gevoelige persoonlijkheid. “Wil je arts worden?”, vroeg ze mij. Pas op dat moment leek de geneeskunde een realistisch carrièrepad te zijn voor iemand met gehoorverlies, zoals ik.”
Mahrukh koos ervoor om in India te studeren, hoewel ze geen Hindi sprak.
“Ik besloot terug te keren naar mijn moederland om geneeskunde te studeren. Hoewel ik afstandelijkheid ondervond omdat ik geen Hindi sprak, was ik er sterk van overtuigd dat iedereen de plicht draagt om zijn of haar land van dienst te zijn.
Het was echter een cultuurshock om naar India te verhuizen en het was lastig om de taal te leren spreken terwijl ik me ook aan een strakke universitaire planning moest houden. De luisterinspanning zorgde ervoor dat ik aan het eind van de dag helemaal uitgeput was, omdat ik de hele tijd gesprekken moest ontcijferen.”
Mahrukh legt uit dat, toen de pandemie zijn intrede maakte en het dragen van maskers een gewoonte werd, “het voelde alsof ik nog een obstakel moest overbruggen op mijn pad om arts te worden. Voor iemand als ik, die moest vertrouwen op gezichtsuitdrukkingen en liplezen (vooral terwijl ik Hindi leerde), was communiceren tijdens de coronacrisis een uitdaging.”
In deze periode heeft poëzie Mahrukh geholpen om met haar versterkte emoties om te gaan.
“Ik deelde mijn gedichten op sociale media om bewustzijn te kweken voor de problemen die doven en slechthorenden ervaren. Ik vond HearBuds: een groep van medegebruikers van cochleaire implantaten en hoorapparaten die zeer trots zijn op hun gehoorverliesidentiteit. In plaats van dat ze me hielpen me aan te passen, moedigden ze me aan om uniek te blijven en me te blijven inzetten voor mezelf en anderen.”
De toekomstplannen van Mahrukh zijn ambitieus. Dit jaar begint ze aan haar Doctor of Medicine en Master of Science (MD/MS) in de verloskunde en gynaecologie aan Lady Hardinge Medical College, een van de meest prestigieuze medische universiteiten van India.
Tegelijkertijd “ben ik ook van plan om een gemeenschap op te richten om artsen met een beperking in India te ondersteunen en op te komen voor onze rechten. Artsen met een beperking bieden een uniek inzicht in en perspectief op de behoeften en prioriteiten van hun patiënten.
Door toegang en huisvesting in geneeskunde-universiteiten te eisen, vertegenwoordigen we niet alleen onszelf en ons gehoorverliesidentiteit, maar kunnen we ook patiënten aanmoedigen om voor zichzelf op te komen.”
Mahrukh wil het aanzien van mensen met gehoorverlies veranderen en ze wil hen laten weten dat ze alles kunnen bereiken.
“Zoveel kinderen zijn ervan overtuigd dat er grenzen zijn voor wat ze kunnen bereiken vanwege hun gehoorverlies. Ik wil jullie, alle kinderen, vertellen dat jouw gehoorverlies je niet tegenhoudt bij alles wat je wilt bereiken.
Wees creatief en begrens je verbeelding niet. Hopelijk kunnen sommige kinderen die arts willen worden mijn voorbeeld volgen en zien dat er iemand is net zoals zij, die ook haar droom heeft bereikt. Hopelijk kan ik de weg vrijmaken voor meer kinderen om carrières in de geneeskunde na te streven.
In de toekomst wil ik een verschuiving creëren in hoe doven en slechthorenden worden beschouwd, waar ze nu nog als mensen worden gezien die beperkt inzetbaar zijn in de academische wereld, vooral in de geneeskundewereld in India.”
Verhalen zoals die van Mahrukh kunnen de wereld veranderen. Als onderdeel van het Alles is mogelijk-programma roepen het Malala Fund en de Cochlear Foundation kinderen en jongeren met gehoorverlies op verhalen te delen over wat ze allemaal hebben bereikt.
Het programma legt de nadruk op echte ervaringen van kinderen, en jonge mensen met gehoorverlies laten het belang zien van vroegtijdige toegang tot hoorzorg en -ondersteuning. Bekijk meer informatie en deel uw verhaal.
