De ziekte van Ménière, samen met een infectie, zorgde ervoor dat Rob Beenders niet alleen zijn gehoor, maar ook zijn gevoel voor evenwicht verloor. Dankzij zijn CI kan hij weer horen, maar zonder het implantaat kon hij zijn fysieke gezondheid niet terugwinnen. Rob, die nu voor Cochlear in België werkt, vertelt ons hoe de combinatie van een CI en hardlopen hem heeft geholpen bij zijn herstel.
Ik loop sinds mijn 25e en voordat ik mijn gehoor verloor liep ik regelmatig 40-50 km per week. In 2016 was ik er echt trots op dat ik mijn derde marathon had uitgelopen en richtte me al op mijn vierde. Maar dat was het moment waarop de ziekte van Ménière, samen met een infectie, mijn gehoor en ook mijn gevoel voor evenwicht wegnam.
Zoals iedereen die Ménière heeft je kan vertellen, is het verlies aan evenwicht net zo slopend als het gehoorverlies. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik nauwelijks één voet voor de andere kon zetten. Voeg daar de isolatie van gehoorverlies aan toe en het is geen wonder dat veel mensen ervoor kiezen om veilig binnen te blijven. Voor mij was dat echter nooit een optie. Hardlopen werkt therapeutisch voor mij en het is vooral goed voor mijn geestelijke gezondheid.
Met een CI kon ik weer beginnen met hardlopen
Toen ik mijn Cochlear™ Nucleus® 7-systeem in 2018 kreeg, kon ik de wereld om mij heen weer horen en voelde ik me veilig genoeg om weer te beginnen met hardlopen. Toch moest ik nog steeds aan mijn evenwicht werken. In eerste instantie kostte het me al mijn mentale energie om alleen maar te wandelen. Ik moest mijn angst om te struikelen of te vallen overwinnen om te kunnen hardlopen. Maar elke keer dat ik dat deed, ook al was het vermoeiend, voelde ik me sterker en zelfverzekerder.
In sommige opzichten was hardlopen voor mij zoals de revalidatie voor een CI: wanneer we moeten luisteren naar dingen die niet makkelijk zijn om ons gehoor te verbeteren. Wandelen, en uiteindelijk hardlopen, was moeilijk met mijn aangetast evenwichtsgevoel. Maar dat was precies wat ik moest doen om mijn evenwicht te herstellen. Toen ik dat eenmaal besefte, was het een opwaartse spiraal.
Vanaf het moment dat ik mijn CI kreeg, duurde het ongeveer 4-5 maanden voordat ik weer lange afstanden kon hardlopen. Ik vind het leuk om alleen te lopen, maar soms loop ik met mijn man of mijn tweelingbroer. Het is fijn dat we gemakkelijk een gesprek kunnen voeren en dat ik ze duidelijk hoor. Om eerlijk te zijn, vergeet ik meestal dat ik een CI draag.
Mijzelf (en andere mensen!) uitdagen
Ik hoopte in oktober van dit jaar mijn ambitie om een vierde marathon te lopen te vervullen. Dat was een persoonlijke uitdaging waar ik naar uitkeek. Helaas is het evenement afgelast, maar ik vond een alternatief. Ik doe mee aan wedstrijden op de hardloop-app Strava, met twee collega’s bij Cochlear. We dagen elkaar uit om sneller of verder te lopen, en ik kan je vertellen dat het behoorlijk competitief wordt! Ik zou graag een internationale hardloopgroep op Strava beginnen met meer van mijn collega’s over de hele wereld.
Sommige mensen luisteren graag naar muziek terwijl ze lopen, maar ik geef de voorkeur aan het geluid van de natuur. Vogelgezang is ontspannend en therapeutisch. Ook voel ik me veiliger, wetende dat ik het verkeer en andere hardlopers of fietsers om me heen kan horen. Ik ben me er zeker meer van bewust hoe belangrijk dat is voor mijn eigen veiligheid, omdat ik al een tijdje zonder deed.
Directe streaming; je begrijpt het pas als je het ervaart
Op andere momenten, zoals wanneer ik in een vliegtuig zit, is directe streaming fantastisch. Ik zit dan te luisteren naar muziek of kijk een film … en als ik dan aan iemand uitleg dat ik direct in mijn hoofd kan luisteren, is hun blik onbetaalbaar. Direct streamen is niet iets wat je kunt beschrijven aan iemand met een normaal gehoor of zelfs iemand met een oudere geluidsprocessor die het niet heeft ervaren. Het is ongelooflijk bevrijdend. Als je een CI draagt en de kans hebt om over te stappen naar de Nucleus 7, maakt alleen dit het de moeite al waard.
Opvattingen veranderen
Als ik zou kunnen toveren, zou ik de manier waarop mensen kijken naar gehoorimplantaten veranderen. Of liever gezegd, ik zou het zo veranderen dat mensen ze niet meer opmerken, net zoals we niet echt merken welke schoenen er aan je voeten zitten, of je een bril draagt en of je een hoed opzet om je kale hoofd te bedekken.
Je zegt niet ‘Ik kan niet hardlopen omdat ik een bril draag’ of ‘Ik kan niet gaan bergbeklimmen omdat ik mijn haar kwijt ben.’ Je zou je ook niet beperkt moeten voelen door het dragen van een CI. Fysieke gezondheid is zo belangrijk en je kunt echt doorgaan met de sport waar je van houdt, zelfs als je een CI draagt.
Dat is de reden waarom ik de mijne niet bedek. Ik ben er trots op dat ik hem draag. Het bewustzijn van de oplossing is veel te laag, niet alleen bij het grote publiek, maar zelfs bij mensen met gehoorverlies. Helaas lijken zelfs professionals hier alleen maar aan te denken wat betreft getallen en audiogrammen. Ze begrijpen of waarderen niet altijd wat een CI betekent voor iemands levenskwaliteit.
Mijn kennis zou iemand anders kunnen helpen.
Ik vind het dus mijn verantwoordelijkheid om mijn ervaring en kennis te delen om te proberen andere mensen te helpen. Als ik met mijn CI zichtbaar loop en andere hardlopers me er vragen over stellen, kan ik ze informeren. Wie weet; misschien zal die persoon uiteindelijk zijn eigen gehoor verliezen. Dan hoop ik dat ze me zullen herinneren, en dat ze hun loopschoenen bij de hand zullen houden om op een dag weer met hun eigen CI te kunnen hardlopen.
