Ondanks hun gedeelde voorliefde voor creatieve kunst kunnen de ervaringen van deze twee jonge vrouwen met gehoorverlies niet méér van elkaar verschillen.
“Alles wat te maken heeft met creatieve kunst, maakt me gelukkig”, zegt de 19-jarige Tallula Bourne, die woont in de buurt van Byron Bay aan de noordkust van New South Wales. “Ik vind het prachtig dat ik grenzen kan verleggen en te ontdekken dat ik voortdurend beter en sterker wordt in alles wat ik kan doen.”
Tijdens haar hele middelbare schooltijd blonk Tallula uit in toneel, dans, muziek en fotografie. Uit 4000 middelbare scholieren uit haar regio was zij geselecteerd voor de shortlist voor een prestigieuze beurs van een Shakespeare-theatergezelschap. Ze heeft opgetreden op verschillende plaatselijke cabaret- en muziekfestivals als soloartiest en als lid van een Auslan (Australische gebarentaal) gebarentaal-zangkoor.
In het kader van het Sprung Integrated Dance Theatre – een non-profitorganisatie uit de gemeenschap die dans- en theaterworkshops verzorgt voor mensen met een handicap – is Tallula’s favoriete vakantieactiviteit dansen en muziek maken op lokale markten.
Voor haar afstudeerproject voor fotografie heeft Tallula een korte film geproduceerd met de naam ‘Stilte en geluid’, die ging over haar gehoorverliestraject en leven op school tot haar dansoptredens van nu.
“Ik wilde laten zien hoe je omgaat met mij [als slechthorend persoon] en ook de gemeenschap opvoedt”, zegt ze.
Hoewel ze zich door haar gehoorverlies soms alleen heeft gevoeld, heeft Tallula door haar ervaring op school een positieve houding ontwikkeld. Nese Sirikis daarentegen (op de foto bovenaan het artikel) vond school in de westelijke buitenwijken van Sydney erg moeilijk. Omdat ze op school werd gepest, verloor ze veel van haar zelfvertrouwen. En toen ze ouder werd, maakte het voortdurende gepest haar erg ongelukkig en angstig.
“De meisjes vielen me lastig omdat ik anders was. Ik voelde me echt buitengesloten en alleen”, zegt de tiener die haar eerste implantaat kreeg toen ze twee was en de volgende toen ze vijf was.
Ook Nese heeft haar creatieve talenten gebruikt om haar verhaal te vertellen en is een toegewijd kunstleerling geworden in het hoogste jaar van haar middelbare school.
“Ik heb drie stukken over Cochlear gemaakt om mijn klas meer te vertellen over mijn ervaringen met implantaten en hoe het is om doof te zijn”, zegt Nese. Onder invloed van de Amerikaanse abstracte expressionist Jackson Pollock besloot ze kunst te gebruiken om het goede en slechte van haar gehoorverliestraject te delen.
In een verbluffende triptiek beschrijft ze de geluiden die ze hoort. Het eerste paneel, genaamd Explosie, toont geluid als zacht en luid wanneer ze beide processors draagt. Om de geluiden uit te beelden heeft ze een kleurenschema in rood, geel en wit gebruikt.
Het middenpaneel, Halverwege genaamd, is aan de ene kant in kleur en aan de andere kant in zwart-wit, wat de stilte aan de ene kant uitbeeldt wanneer ze maar één processor draagt.
Het laatste monotonale paneel, Stilte genaamd, verbeeldt een wereld zonder geluid aan de hand van een kleurenschema in zwart, blauw en grijs.
Een tweede schilderij, een zelfportret, is erg ontroerend. Nese heeft zichzelf in profiel geschilderd terwijl ze haar voormalige Cochlear™ Nucleus® 6-geluidsprocessor draagt, tegen een achtergrond die depressiviteit uitdrukt. Een gele hartslaglijn vertegenwoordigt haar angst.
“Dat was mijn manier om mijn ervaring met pesten uit te drukken”, legt Nese uit.
In de vorm van beeldhouwwerken heeft Nese ook al haar Cochlear-apparaten nagemaakt, van haar oorspronkelijke Nucleus 24 tot haar huidige Kanso®-geluidsprocessors die ze vorig jaar heeft gekregen.
Het tonen van haar emoties in haar kunstwerken heeft het zelfvertrouwen van Nese vergroot, waardoor ze beter in haar vel zit: “Ik ben hierdoor een uniek iemand geworden in plaats van een gewoon meisje.”
Op dezelfde manier zegt Tallula in haar korte film: “Ik leef in stilte en in geluid, en mijn leven is daardoor rijker en voller.”
