Ana Regina uit Panama kwam een paar jaar geleden thuis uit school en vertelde haar moeder dat ze een presentatie moest voorbereiden over haar cochleaire implantaten.
‘Toen ik haar vroeg waarom, antwoordde ze: ‘Het moet niet, maar ik wil het graag. Ik heb de leraar gevraagd om mij mijn gehoorverlies aan de hele klas te laten uitleggen, zodat ik het niet aan iedereen één voor één hoef uit te leggen.’ Dat vertelt mij veel van haar kracht en veerkracht, ondanks hoe hard kinderen soms kunnen zijn’, zegt haar moeder, Ana Laura.
Twee dagen na haar tweede verjaardag ontving Ana Regina haar cochleaire implantaten, op de internationale dag voor cochleaire implantaten (International Cochlear Implant Day). Ana Regina is nu 11 en heeft bilaterale Cochlear™ Nucleus® 5-geluidsprocessors. Ze is een zelfverzekerde en populaire leerling op haar tweetalige school.
Maar zelfs voor zelfverzekerde kinderen is het belangrijk om stappen te ondernemen om veerkracht op te bouwen, en dat vergt werk, aldus Ana Laura. In deze vraag-en-antwoordsessie deelt ze wat voor haar gezin werkte.
V: Waarom is het belangrijk om te blijven werken aan zelfvertrouwen?
Ik denk dat het opbouwen van zelfvertrouwen meer een traject is dan een doel. Mijn dochter is al sinds haar geboorte sterk en heeft veel zelfvertrouwen. Toch heeft ze soms twijfels, net als iedereen, en vindt ze het vervelend om doof en anders te zijn.
V: Wat was uw boodschap aan Ana Regina?
We hebben Ana altijd al verteld dat iedereen anders is en verschillende capaciteiten heeft. Sommige mensen hebben een bril nodig, anderen hebben diabetes, weer anderen kunnen niet lopen, maar we kunnen allemaal goed leven en gebruikmaken van onze mogelijkheden. We hebben onze kinderen ook gedisciplineerd opgevoed en hebben ze geholpen te laten zien dat ze dingen zelf kunnen en dat ik niet voor ze moet doen wat ze voor zichzelf kunnen doen.
V: Hoe heeft u haar luister- en taalvaardigheid opgebouwd?
We hebben thuis iedere dag op hetzelfde moment gedaan wat we in therapie hebben geleerd. Alles ging door te spelen. We hadden altijd kleurpotloden, haar notitieboekje en flitskaarten bij ons. Er waren niet veel middelen, dus we hebben ons eigen lesmateriaal gemaakt, bijvoorbeeld tekeningen van bepaalde woorden, prenten en poppen. Mijn man en ik geloofden dat er discipline en consistentie moest zijn tijdens momenten van dagelijkse ‘stimulatie’.
Constant praten heeft ook geholpen. Haar oudere broer, Luis Gilberto, is erg spraakzaam en heeft haar altijd aangemoedigd. Hij doet dit nu nog steeds, hij corrigeert haar en helpt haar met haar fouten.
Zingen is ook een uitstekende leerstrategie geweest. Als we in de auto zaten of aan het lopen waren of in de supermarkt stonden; elk moment was een goed moment om te zingen en haar taal te stimuleren. Ana Regina zong veel en haar grootmoeder van vaderskant, Yeya, zong veel met haar. Ik ben ervan overtuigd dat dit heeft geholpen.
V: Voor welke uitdagingen kwam u te staan?
Als ouders is het zeker niet makkelijk om te accepteren dat we een kind hebben dat doof is. We moeten voorzichtig zijn met onszelf, leven met ons verdriet en het accepteren. Als we hulp nodig hebben, zoeken we die op en vertrouwen we erop dat, als dat kind naar ons gezin is gekomen, dat is omdat ons gezin heeft wat dat kind nodig heeft.
V: Heeft u specifieke stappen ondernomen als ouder?
Ik wist helemaal niets over gehoorverlies, maar ik heb geprobeerd erover te lezen en het te begrijpen om haar te helpen. Ik heb organisaties voor dove kinderen benaderd en heb online naar organisaties, boeken en informatiebronnen gezocht, altijd met het doel haar te helpen.
V: Welke boodschap zou u andere ouders willen meegeven?
We moeten nooit denken dat ze iets niet kunnen doen, want ze kunnen het wel. Laten we ze vertellen dat ze het kunnen en ze helpen het te doen.
