Trzeba być naprawdę przebojowym nastolatkiem, aby napisać list do Królowej Wielkiej Brytanii, skontaktować się z twórcami hitowego serialu Simpsonowie i skomponować musical na temat dzieci z ubytkiem słuchu, zatytułowany „Słuchajcie”, przygotowany do odegrania jako spektakl.
W wieku 14 lat Isabel ma tak entuzjastyczne nastawienie do przyszłości, że sporządziła swoje CV jeszcze w 8. klasie podstawówki, a złożyła podanie do pracy jako scenarzystka telewizyjna.
Odkąd w wieku 10 lat zaczęła używać implantu ślimakowego i procesora dźwięku Cochlear™ Nucleus® 6, Isy rozwinęła w sobie pewność siebie i nauczyła się wyrażać siebie poprzez muzykę i scenę teatralną, przekonuje jej mama. „Weszła w życie pełna kreatywności”.
„Zauważyłam olbrzymią zmianę w jej osobowości i pewności siebie. Przed wszczepieniem implantu męczyły ją spotkania towarzyskie i miała skłonność do zamykania się w swoim świecie”.
Nastolatka zaczęła grać na pianinie, a dziś sama komponuje muzykę, pisze sztuki i działa w chórze licealnym oraz w zespole rockowym. Zdobyła ostatnio tytuł Głosu przyszłości nadawany przez australijską organizację The Shepherd Centre, która wspiera dzieci z ubytkiem słuchu.
Jednak mimo kreatywności i barwnej osobowości Isy przystosowanie się do funkcjonowania w liceum było sporym wyzwaniem.
„Życie w szkole nie zawsze jest łatwe. Codziennie pada się ofiarą ostracyzmu — czasem wręcz trudno znaleźć w sobie odwagę, aby pójść do szkoły”.
Mama Isy twierdzi, że chociaż w szkole mogą funkcjonować zasady pozwalające na ukrócenie prześladowania uczniów, bardzo często to mniej oczywiste zachowania dzieci mogą ranić nastolatkę, która musi sobie radzić z wywracaniem oczu, sygnałami wykonywanymi ręką, wykluczeniem fizycznym, samotnym siedzeniem w klasie lub byciem ostatnią osobą wybieraną do drużyny podczas zajęć sportowych.
„Dzieci z ubytkiem słuchu zaczynają od kłopotliwego punktu wyjścia, ponieważ mogą być poddawane wykluczeniu, a jeśli dodatkowo dziecko nie lubi sportu, to sprawa jest jeszcze trudniejsza”, tłumaczy.
Jak więc pomóc dziecku, które doświadcza prześladowań emocjonalnych lub czuje się wykluczone przez innych w szkole?
Porady, dzięki którym Isy radzi sobie z wyzwaniami w szkole:
1. Dowiedz się, co je ekscytuje
„Jeśli Twoje dziecko musi radzić sobie z ograniczeniami, znajdź jego najmocniejszą stronę. Otwórz się na odkrywanie, próbuj wielu różnych rzeczy i dowiedz się, co ekscytuje Twoje dziecko”, doradza mama Isy.
Dla Isy takimi rzeczami była nauka gry na pianinie, a ostatnio również udział w zajęciach teatralnych. „Znalazła poza szkołą wspaniałą grupę ludzi. Isy miała również dużo szczęścia, ponieważ natrafiła na inspirujących nauczycieli teatru i angielskiego, którzy potrafili rozbudzić w Isy zapał. Uwielbia rysować, tworzyć kreskówki i animacje”.
2. Uzbrój dziecko w narzędzia niezbędne do funkcjonowania w szkole
Dzieci są ciekawe świata i zadają pytania dotyczące ubytku słuchu i urządzeń słuchowych. Warto z nimi rozmawiać o pytaniach, które mogą zadawać inni, aby pomóc dzieciom przygotować na nie odpowiedzi.
„Doradzamy jej, aby odpowiadała na takie pytania i była otwarta. Często nie jest wcale tak źle, jeśli ma się przygotowane odpowiedzi. Dzieci zadają Isy na przykład takie pytania: „Czym jest ta brązowa rzecz na Twojej głowie? Do czego służy migająca lampka na Twoim uchu?” W dzisiejszych czasach i tak wiele dzieci nosi różne urządzenia technologiczne”.
3. Naucz sobie radzić ze strachem niedzielnego wieczoru
Pozwól dziecku odpocząć psychicznie w domu po powrocie ze szkoły i otocz je wsparciem. Skup się na tym, aby w jego życiu było miejsce na śmiech, szczęście i pozytywne emocje.
Próbuj różnych aktywności, aby odciągnąć nastoletnie dziecko od myślenia o „strachu niedzielnego wieczoru” przed szkołą w poniedziałek.
„Zazwyczaj idziemy na długi spacer z psem, a Isy opowiada nam nowe pomysły na scenariusze. Czasem idzie razem z tatą popływać na zakończenie dnia na plaży. Innym razem gramy muzykę i gotujemy całą rodziną. Albo oglądamy wieczorem film”, wyjaśnia mama Isy.
4. Znajdź trenera dla nieobowiązkowych aktywności
W przypadku aktywności, w których Twojemu dziecku brak pewności siebie, warto poszukać pomocy osoby spoza kręgu rodzinnego. Aby pomóc Isy rozwinąć koordynację i kondycję sportową, rodzice poszukali trenera, który z nią trenuje. Ich zdaniem najważniejsze jest znalezienie kogoś młodego i inspirującego, kto rozumie, z jakimi problemami trzeba się borykać podczas dorastania.
Dziś Isy jest bardziej wysportowana, silniejsza i bardziej śmiała w próbowaniu nowych rzeczy. Gra w piłkę nożną i poznaje nowe dziedziny sportowe, takie jak futbol amerykański.
„Dawniej nigdy by czegoś takiego nie spróbowała i zawsze uciekała od sportu. Sama próbowałam uczyć Isy wielu różnych sportów, jednak czasem po prostu trzeba odpuścić i pozwolić komuś innemu przejąć daną sferę”, przekonuje mama.
5. Przesuwaj granice, aby ubytek słuchu stał się czymś normalnym
„Zawsze oczekiwaliśmy od Isy, że będzie próbowała wszystkiego, a ubytek słuchu nie będzie dla niej wymówką. Uwielbiamy przemierzać busz, a Isy uwielbia kempingi i wycieczki w góry, a także spływy kajakowe z kuzynostwem. Polubiła jazdę konno i obozy z kucykami, co z kolei zasugerowali nam dziadkowie i bliscy znajomi rodziny.
Ostatnio Isy wzięła razem z nami udział w rajdzie rowerowym w Nowej Zelandii, który dla nas wszystkich był wielkim wyzwaniem. Isy naprawdę się angażuje i pokazała nam wszystkim i samej sobie, na co ją stać, jeśli postawi się jej wyzwania fizyczne i mentalne. Radzenie sobie z tymi wyzwaniami sprawia, że Isy nabiera większej wiary w swoje umiejętności”.
6. Rozważ posiadanie zwierzęcia
„W czasie operacji Isy przygarnęliśmy do naszej rodziny suczkę o imieniu Honey. Honey i Isy są nierozłączni i połączyła ich niezwykła więź”, tłumaczy mama Isy.
„Gdy w jej życiu zachodzą dynamiczne zmiany, jest przy niej jej pies. Jej pies stoi przy niej przez cały czas, kiedy Isy przygotowuje się do wyjścia do szkoły. Honey czeka przy drzwiach, gdy Isy wraca do domu. Isy powierza psu swoje sekrety, ćwiczy z nim role teatralne, ogląda telewizję, chodzi na spacery — pies stał się jej najlepszym przyjacielem!”
7. Zaangażuj rodzeństwo
Ruby, 16-letnia siostra Isy, odgrywa bardzo istotną rolę w pomaganiu Isy zrozumieć znaczenie zachowań społecznych, które mają znaczenie dla nastolatków.
Przykładem są fryzury preferowane przez dziewczyny, a nawet długość dolnej krawędzi sukienki szkolnej. Tego typu małe rzeczy mają duże znaczenie i pomagają dziecku dostosować się społecznie.
„Bardzo pomaga zaangażowanie rodzeństwa jako forma wsparcia rodzinnego”, wyjaśnia mama Isy.
Nam pomogło również to, że starsza siostra uczy się w tej samej szkole i czuwa nad bezpieczeństwem Isy, gdy ta przebywa na placu zabaw ze starszymi dziewczynami.
„Życie może być czasem trudne dla wszystkich nastolatków, dlatego jako rodzice staramy się pomóc im przejść przez ten czas, choć ostatecznie muszą to zrobić samodzielnie. Zawsze staramy się słuchać Isy — jej pomysłów, historii i rozmawiać z nią o jej problemach i sposobach na pozytywne radzenie sobie z nimi.
Należy zachęcać dzieci do śmiałego próbowania nowych rzeczy, budować w nich chęć poznawania oraz naturalną elastyczność. Dzisiaj Isy ma umiejętności, skupienie i wiarę w siebie potrzebne do osiągnięcia każdego celu w życiu.
Mamy też dużo szczęścia, że Isy ma wrodzony optymizm i entuzjastyczne podejście do życia. Bardzo często jest tak, że to Isy pokazuje nam, jak postępować!”
