Burak Özdemir yaşadığı hastalık sonucunda işitmesini kaybeden, koklear implant ile seslerini geri kazanan müzik, resim ve motorsiklet tutkunu genç bir mimar. İşitme kaybı sürecini ve sevdiklerini bizimle paylaşan Burak ile keyifli bir sohbet gerçekleştirdik. Keyifli okumalar!
Merhaba, adim Burak. 1994 yılı Artvin’in Arhavi ilçesinde doğmuşum. İlk, orta ve lise eğitimimi memleketim Arhavi’de tamamladım. Daha sonra üniversiteye hazırlık amacı ile 2012 yılında halamın yanına Sakarya’ya gittim. Yeni bir şehir ve dolayısıyla yeni dostluklar edindiğim bir senenin ardından 2013 yılında İstanbul Gelişim Üniversitesi Bilgisayar Mühendisliği bölümüne burslu olarak giriş yaptım ve İstanbul’a yerleştim. Fakat pek ilgi alanıma girmediğini geç de olsa farkettim ve ikinci yılın sonunda 2015 Temmuz ayında İstanbul Doğuş Üniversitesi Mimarlık bölümüne yatay geçiş yaptım. Başvurum kabul edildi, oldukça keyifli geçen 4 yılın ardından mezun oldum ve farklı birkaç mimari ofisin yarışma/konut/havalimanı/otel gibi mimari projelerinde tecrübe edindim. Hayatıma İstanbul’da devam ediyorum. Fırsat buldukça memlekete ailemin yanına gidip özlem gideriyorum. Sanata küçük yaştan beri yoğun ilgim ve hevesim vardı. Ailem başta olmak üzere müzik, resim ve motosiklet vazgeçilmezlerim diyebilirim…
Yolunuz düşerse Arhavi’ye bir çay içmeye beklerim.
Ben keyfime çok düşkün bir insanım açıkcası. Bahsettiğim gibi müzik, resim ve motosiklet üçlüsü en çok vaktimi alan hobilerim. Lise dönemlerinden itibaren pek çok kez sahne deneyimimiz oldu müzik grubumla beraber. O atmosferin verdiği keyif çok ayrı benim için. Evde olduğum boş vakitlerimde karakalem resimler çizer ve tablolarımla evimin duvarlarını süslemeyi severim. Haftasonları ise motosiklete atlar, şehrin sessiz köşelerinde yakın arkadaşlarım ile kafa dinlemeyi tercih ederim. Belki doğup büyüdüğüm yer dolayısıyla yeşili/maviyi kısacası doğayı çok seviyorum. Yolunuz düşerse Arhavi’ye bir çay içmeye beklerim. 🙂
Muhabbetler ettiğim, oyunlar oynadığım gecenin sabahında sessizliğe uyandım.
İşitme kaybım ilkokul birinci sınıftayken başladı. Daha doğrusu bu bir süreç değildi bir gecede kesildi tüm sesler. Bir akşam kuzenlerim ile birlikte evde gayet normal eğlenir oyun oynar muhabbet ederken sabahında sessizliğe uyandım. Sebebi kabakulak hastalığıydı. O sabah evde ilk uyanan bendim ve kendi kendime de konuşmayacağım için işitme kaybımın farkında değildim. Hatta televizyonu açıp sesini sonuna kadar yükselttiğimi ve içimden ‘televizyon sanırım bozulmuş’ dediğimi hatırlıyorum. Sese uyanan annem ve babam durumu farkettiler ve sırasıyla Arhavi, Rize ve Marmara Tıp Fakültesi’nde yapılan kontrollerin ardından yine aynı yıl ameliyat kararı alındı. Cochlear implant ile tekrar seslerimi geri aldım! 🙂
Sadece dudak okumayı epey öğrenmiştim.
İşitme kaybı ile yaşadığım süre beni çok fazla etkilemediğini düşünüyorum hem henüz küçük bir çocuktum hem de o süre çok uzun sürmedi. Okuma yazmam da vardı dolayısı ile şanslı olduğumu düşünüyorum. Pek de hatırlamiyorum zaten. Sadece dudak okumayı epey öğrenmiştim. Hızlı bir süreçti. Kontroller ve ardından operasyon kararı çok hızlı alındı. O yıl okula gidemedim sanırım. Veya ilk donem gidemedim çok iyi hatırlamıyorum.
Cihazı takar takmaz ezan sesine denk gelmiştim.
Ameliyata girerken pek bir korkum yoktu, çocukken çok cesaretliydim şimdi öyle olduğu söylenemez 🙂 Ameliyatın ardından odamda uyandığımda önce başımda kocaman sargılar olduğunu farkettim (neredeyse bir kafa daha vardı kafamda). Bu beni endişelendirmişti biraz. Ardından tuvalete gitmek için ayağa kalktığımda başımın inanılmaz derecede döndüğünü hatırlıyorum. Narkozun etkisi bir yana, iç kulak ameliyatı olduğundan dolayı neredeyse destek almadan adım bile atamayacak haldeydim. Fakat herhangi bir ağrı sızı hissetmedim. Taa ki dikişlerim alınana kadar :)) Sonrasında ilk cihazla tanıştığım anı hatırlıyorum. Cihazı takar takmaz ezan sesine denk gelmiştim. Zaten robotik ve ürkütücü gelen seslere bir de ezan sesi eklendiğinden cihazı direk çıkarttım ve birkaç dakika takmak istemedim. Taburcu olmuştum ve artık evimdeydim. Sürekli kontrollerle geçen süreçte seslere alışmak için çok sık televizyon izler ve insanlarla konuşurdum. Bir de sesleri çok kısık duyuyorum diye şikayet eder, gizlice cihazın sesini yükseltirdim. Sonradan öğrendim ki zaten alışmam gereken normal ses düzeyinde duyuyormuşum 🙂
Cihazım hayatıma kaldığım yerden duraksamadan, eksiklik yaşamadan devam etmemi sağladı
Nasıl görme bozukluğu olan insanlar gözlük/lens kullanıyorsa bizler de aynı şekilde günlük hayatımıza devam edebilmek için cihaz kullanıyoruz. Bugüne kadar geçen süreçte cihazımın bana engel bir durumu hiçbir konuda olmadı aksine hayatıma kaldığım yerden duraksamadan, eksiklik yaşamadan devam etmemi sağladı. Sanırım tek eksiklik duş alırken müzik dinleyememek. Tek taraflı koklear implant kullandığım için seslerin yönünü algılayabilmekte sorun yaşıyorum. Herhangi bir oyun oynarken veya günlük yaşantıda sana seslenildiğinde ne yönden olduğunu algılayamıyor insan malesef. Bu bir eksiklik midir, elbette sonuçta yemek hazırdır ama ‘tuzu eksik’ deriz ama çok mu önemlidir, yerine ve kişiye göre değişir.
Her yaşadığım tecrübede en büyük pay onun
Nucleus 7 Ses İşlemcisi için söyleyebileceğim tek kelime ‘olağanüstü’ olur. Hele bir de ‘Freedom’ modelinden geçiş yaptığım için inanılmaz güzel duyum kalitesine sahip diyebilirim. ‘Scan’ modu ile ortam seslerinin otomatik olarak taranması, gerekli moda(müzik, rüzgarlı ortam, gürültülü ortam vs.) geçiş yapması, ses düzeylerini otomatik ayarlaması, her anlamda şahane bir iş çıkartılmış. Fakat alışma sürecim olduğunu da eklemek isterim çünkü ilk hafta boyunca ses, inanılmaz derecede az geliyor gibiydi. Sonrasında buna da uyum sağladım. Ayrıca Nucleus 7 Ses İşlemcisi’nin Apple ile olan uyumu işin ekstrası. Kesinlikle deneyimlemenizi tavsiye ederim! Çok eğleneceğinizden şüpheniz olmasın. 🙂 Benim için bir cihazdan öte bedenimden bir parça olduğundan katkılarını anlatmama gerek olmadığını düşünüyorum. Her yaşadığım tecrübede en büyük pay onun 🙂
Görme ve işitme hayatımızın renkleri
Cihaz kararı konusunda benim tek söyleyebileceğim Cochlear beni hiç üzmedi ve düşünmeden kullanabilirsiniz. Ameliyat, cihaz kullanımı gibi konular sizi endişelendirmesin. Belki gidip bir göz doktoruna muhayene olup gerekli cama sahip gözlük almak kadar basit bir işlem değil evet fakat biliyorsunuz en az o kadar ciddi bir durum. Bir reklam vardı ürün yerleştirme gibi olacak biraz ama ‘hayattan rengi alın, geri neyi kalır ki’ derlerdi. Aynen öyle, görme ve işitme hayatımızın renkleri 🙂
Ne çevremdeki insanlar ne de ben artık bir cihaz kullandığımın farkında bile değilim
Eklemek istediğim şeyler elbette var… Bilmiyorum ne kadar doğru fakat bana çok garip gelmişti implant kullanıcılarının büyük bir çoğunluğunun müziğe anlam verememesi ve sevmemesi. Bunu aşmak sizin elinizde. Sık sık müzik dinleyin, konserlere gidin inanın alışacak ve büyük keyif alacaksınız, müziksiz bir hayat düşünemiyorum… Kendinizi sosyal hayattan koparmayın olabildiğince tüm sosyal aktivitelere katılın. Sürekli aktif olun. İnanın ben de öyle yapıyorum. Ne çevremdeki insanlar ne de ben artık bir cihaz kullandığımın farkında bile değilim 🙂 Konserler, kamplar, turlar vb etkinliklere katılın. Bu bir engel asla değil, eğer öyle olduğunu düşünüyorsanız asıl bu düşüncelerinizin bir engel olduğunu bilmenizi isterim 🙂 Son olarak Prof. Dr. Çağlar Batman ve en başından itibaren hala sürecin içerisinde olan odyoloğum Doç. Dr. Ayça Çiprut başta olmak üzere tüm Cochlear Ailesi’ne hem operasyon hem sonrasındaki süreç için teşekkür etmek isterim. Özellikle bu günlerde (pandemi) kendinize, sağlığınıza çok iyi bakın. Hepinize keyifli günler dilerim 🙂
